Kids story : एकदा एक गुरु आणि त्यांचे शिष्य जंगलातून प्रवासाला निघाले होते. रस्ता खूपच निर्जन होता. बाजूला जंगली झुडपे आणि दाट झाडे होती. ते चालत असताना जवळजवळ संध्याकाळ झाली होती. जंगलाच्या वाटेवरून जंगली प्राण्यांचे आवाज येत होते. गुरु निर्भयपणे पुढे जात होते. तर शिष्य घाबरला होता.
थोडे अंतर चालल्यानंतर त्यांना पुढचा रस्ता दिसत नव्हता. गुरुंना एक सुरक्षित जागा दिसली आणि त्यांनी तिथे थांबण्याचा निर्णय घेतला. नदीच्या पाण्याने हात आणि चेहरा धुतल्यानंतर गुरु ध्यानासाठी एका झाडाखाली बसले. शिष्य खूप घाबरला. तो त्याच्या गुरुंच्या शेजारी बसून ध्यान करण्याचा प्रयत्न करत होता.
तेवढ्यात, त्याला समोरून एक सिंह येताना दिसला. शिष्य पटकन झाडावर चढला. सिंह जवळ आला आणि त्याने पाहिले की गुरु ध्यानात मग्न आहे. तो गुरुंभोवती फिरला आणि जंगलाकडे परत गेला. शिष्य त्यांना हे करताना पाहत होता. ध्यानातून उठल्यानंतर, गुरु आणि शिष्य दोघेही मुळे आणि फळे खाऊन विश्रांती घेऊ लागले.
सकाळी दोघेही पुन्हा प्रवासाला निघाले. वाटेत गुरुजींना मधमाशीने चावा घेतला. गुरुजी वेदनेने ओरडत होते. त्यांना पाहून शिष्याने विचारले, गुरुजी! जेव्हा मृत्यू तुमच्यासमोर उभा होता तेव्हा तुम्हाला भीती वाटली नाही. आता तुम्हाला मधमाशीने चावा घेतला आहे का? "तुम्ही वेदनेने ओरडत आहेस."
गुरुजींनी उत्तर दिले, "शिष्या, मी ध्यान करत असताना त्यावेळी देव माझ्यासोबत होता." पण, आता देव माझ्यासोबत नाही, म्हणूनच मी ओरडत आहे. तात्पर्य : देवाच्या आधाराने चालल्याने मार्गात येणारे सर्व अडथळे दूर होतात.
