एकदा राजकृष्णदेवराय, राजपुरोहित आणि तेनालीराम राजमहालात बगीच्या मध्ये फिरत होते. त्यावेळी महाराज म्हणाले की, “थंडी पडली असून खूप भोजन करावे व आरोग्य मिळवावे. या वेळेला तर कडाक्याची थंडी पडलेली आहे. अश्यावेळेस काही तरी गोड मिठाई खाण्याची मज्जा काही वेगळीच आहे. ”खाण्यापिण्याची गोष्ट निघाली की, राजपुरोहितच्या तोंडाला पाणी यायचे.व ते म्हणाला की, “महाराज अश्यावेळस तर खव्याची मिठाई खाण्याचा आनंद काही वेगळाच आहे.” “थंडीमध्ये खाण्याकरिता सर्वात चांगली मिठाई कोणती?”महाराजांनी अचानक तेलरीमला विचारले पण त्याआधीच पुरोहित म्हणाले की, “महाराज काजू, पिस्ता बर्फी, हलवा, रसगुल्ले इत्यादी अनेक मिठाई आहे ज्या आपण थंडी मध्ये खाऊ शकतो.”
आता परत महाराजांनी तेलरीमला विचारले, “आता तू सांग” तेनालीराम म्हणाला, “महाराज आज रात्री तुम्ही माझ्यासोबत चला. मी तुम्हाला तुमच्या आवडीची मिठाई खाऊ घालेल.” “कुठे जायचे आहे?” महाराजांनी तेनालीरामला विचारले. महाराज मला आवडणारी मिठाई इथे मिळत नाही. याकरिता तुम्हाला माझ्या सोबत चलावे लागले. ”महाराज म्हणाले की, “ठीक आहे मी तुझ्या सॊबत येईल. "रात्र होताच महाराजांनी सध्या माणसाचे कपडे घातले. व ते तेनालीरामच्या आवडीची मिठाई खाण्यासाठी निघाले. अनेक अंतर पार केल्यानंतर त्यांनी एक गाव ओलांडले आणि आता ते एका शेतात येऊन पोहोचले तेव्हा महाराज म्हणाले की, "तेनालीराम आज तू आम्हाला थकवलेस. तुझी आवडती मिठाई खाण्यासाठी अजून किती चालायचे आहे, तेव्हा तेनालीराम म्हणाला की, "महाराज, हे लोक जिथे बसून हात धुत आहे तिथपर्यंत आपल्याला चालायचे आहे. काही वेळातच तिघेही तिथे पोहोचले. तेनालीरामने महाराजांना व पुरोहिताला तिथे थांबायला सांगितले आणि ते स्वतः थोड्या अंतरावर असलेल्या गुळाच्या ठेल्यावर गेला. एका बाजूला ऊस गाळला जात होता आणि दुसरीकडे मोठ्या पातेल्यात उसाचा रस शिजवून ताजा गूळ बनवला जात होता. तेनालीरामने तिथे काम करणाऱ्या एका व्यक्तीकडून एक-एक ताट गूळ आणला आणि महाराजांना दिला. महाराजांनी गरम गूळ तोंडात टाकताच ते म्हणाले, “वाह! काय गोड आहे. खरे तर तेनालीराम हे खाल्ल्याबरोबर आमचा सर्व थकवा दूर झाला, आता महाराजांनी पुरोहिताला विचारले, "हे गोड आवडले?" गरमागरम गूळ कोणत्याही गोडापेक्षा कमी आहे.” तेनालीरामच्या पाठीवर थाप मारत महाराजांनी तेनारीलामला शाबासकी दिली.
