Kids story : अनेक वर्षांपूर्वीची गोष्ट आहे. एका जंगलात भले मोठे वडाचे झाड होते. त्या झाडावर खूप सारे कबुतर राहायचे. ते जंगलात फिरायचे व आपले पोट भरायचे. त्या सर्व कबुतरांमध्ये एक म्हातारे कबुतर होते. म्हातारे कबुतर समजूतदार होते म्हणून सर्व त्याची गोष्ट ऐकायचे.
एकदा त्या जंगलात एक शिकारी आला. त्याची नजर त्या कबुतरांवर पडली. त्याने मनात विचार केला की, अरे वाह! किती सारे कबुतर यांना विकून मी नक्कीच भरपूर पैसे मिळवेल. आता दुसऱ्या दिवशी सर्व कबुतर झाडावर आराम करीत होते. तो शिकारी परत आला. त्याने झाडाच्या खाली जाळे टाकले आणि धान्य टाकले. व झाडाच्या मागे लपून बसला. आता कबुतरांना धान्य दिसले. तसेच सर्व कबुतरांना आनंद झाला सर्वजण म्हणाले आज आपल्याला धान्य खायला मिळत आहे. चला सर्व जण दाणे खाऊ या पण त्यामधील म्हातारे कबुतर त्यांना नाही म्हणाले. पण यावेळेस त्याचे कोणीही ऐकले नाही. सर्व जण दाणे खायला बसले.
आता म्हाताऱ्या कबुतराची नजर झाडामागे लपून बसलेल्या शिकारीवर गेली. त्याला आता सर्व समजले होते. आता मात्र शिकारीला येतांना पाहून सर्व कबुतर घाबरले व उडायला लागले पण त्यांना उडता येईना कारण त्यांचे पाय हे जाळ्यात अडकले होते. आता मात्र सर्व कबुतर घाबरले. काय करावे त्यांना काही सुचेना. कबुतरांनी जितके जास्त उडण्याचा प्रयत्न केला तितके ते जाळ्यात अडकले. सर्व कबुतर घाबरले आणि त्यांनी म्हाताऱ्या कबुतराला मदतीसाठी याचना करायला सुरुवात केली. मग तो म्हातारा कबुतर काहीतरी विचार करू लागला आणि म्हणाला की जेव्हा मी म्हणेन तेव्हा सर्वजण एकत्र उडण्याचा प्रयत्न करतील आणि उडल्यानंतर सर्वजण माझ्या मागे येतील. कबुतरं म्हणू लागली की आपण जाळ्यात अडकलो आहोत, आपण कसे उडू शकू. यावर म्हातारा कबुतर म्हणाला की जर सर्वांनी मिळून प्रयत्न केले तर ते उडू शकतील.
आता सर्वांनी त्याचे म्हणणे ऐकले आणि त्याच्या सूचनेनुसार सर्वजण एकत्र उड्डाण करण्याचा प्रयत्न करू लागले. ते सर्व जाळ्यासह उडून लागले आणि म्हाताऱ्या कबुतराच्या मागे जाऊ लागले. कबुतरांना जाळ्यासकट उडताना पाहून शिकारीला आश्चर्य वाटले, कारण त्याने पहिल्यांदाच कबुतरांना त्याच्या जाळ्याने उडताना पाहिले होते. तो कबुतरांच्या मागे धावला, पण कबुतर नद्या आणि पर्वत ओलांडून पळून गेले. यामुळे शिकारी त्यांचा पाठलाग करू शकला नाही. आता म्हातारा कबुतर जाळ्यात अडकलेल्या कबुतरांना एका टेकडीवर घेऊन गेला, जिथे त्याचा एक उंदीर मित्र राहत होता. म्हातारा कबुतर येताना पाहून त्याच्या आनंदाला पारावार उरला नाही, पण जेव्हा म्हातारा कबुतर संपूर्ण कहाणी सांगितली तेव्हा त्यालाही वाईट वाटले. तो म्हणाला, मित्रा, काळजी करू नकोस, मी आत्ताच दातांनी जाळे कापतो. उंदराने दातांनी जाळे कापले आणि सर्व कबुतरांना मुक्त केले. कबुतरांना खूप आनंद झाला. सर्वांनी उंदराचे आभार मानले आणि जुन्या कबुतराची माफी मागितली. तात्पर्य : एकतेत खूप मोठी शक्ती असते. व नेहम मोठ्यांचे ऐकले पाहिजे.
