निरभ्र आकाशात रंगीबेरंगी पतंगाच्या आकृत्या उमटायला लागल्या. सारेच सरसावून गच्चीवर, मैदानात जमायला लागले. नवीन काचेरी मांजा, नवीन चकर्‍या आणि नवनवीन आकाराचे पतंग बाजारात दिसू लागले. बघावे तिकडे पतंगाची फर...फर, पतंग उडवणार्‍यांचा जल्लोष नि कल्लोळ. समोरसमोरच गच्चीतून दोन पतंगाची अगदी चढाओढ लागली. एक पतंग कटला आणि त्यातला दुसरा शांतपणे आकाशात उडत राहिला. कटलेला पतंग आनंदात बेहोशीत दुसर्‍या पतंगाला म्हणाला, ‘बघ! आज मी मुक्त आहे, स्वतंत्र आहे. मी आज मनसोक्त वाटेल तसा आकाशात उडू शकतो. ना मला दोर्‍याचे बंधन ना चक्रीशी बांधिलकी. मी आज मुक्त आहे! मुक्त आहे!’ असे गातच तो बेहोशीत बेधूंद होऊन जणू वार्‍याशीस स्पर्धा करत गिरक्या घेत उडत राहिला. शांतपणे उडणारा पतंग तला म्हणाला, ‘अरे! सावर स्वत:ला. स्वातंत्र्य मिळालं म्हणून असा स्वैर उडू नकोस. शांतपणे स्वत:ला सावरून उडत राहिलास तर कुणाच तरी गच्चीत, किंवा अंगणात सुखरूपपणे पोहचशील.’ आपल्याच नादात उडणार्‍या त्या पतंगाला त्याचे हे उपदेशाचे डोस नको होते.
