एके काळी एक बेडूक जलाशयात राहत होता. त्याला मित्र नव्हते, त्यामुळे तो खूप उदास असायचा. एक चांगला मित्र पाठवावा म्हणून तो नेहमी देवाला प्रार्थना करत असे, जेणेकरून त्याचे दुःख आणि एकटेपणा दूर होईल.
त्या जलाशयाजवळच्या झाडाखाली एक उंदीर बिलामध्ये राहत होता. तो अतिशय आनंदी स्वभावाचा होता. एके दिवशी बेडूक दिसल्यावर तो त्याच्याकडे गेला आणि म्हणाला, "मित्रा, कसा आहेस?"
बेडूक उदास स्वरात म्हणाला, "मी एकटाच आहे. मला कोणतेही मित्र नाहीत. म्हणूनच मी खूप दुःखी आहे."
"उदास होऊ नकोस. मी नाही मी तुझा मित्र होईन जेव्हाही तुम्हाला माझ्यासोबत वेळ घालवायचा असेल तेव्हा तुम्ही माझ्या बिलावर येऊ शकता. त्याने प्रस्ताव दिला.
उंदराबद्दल ऐकून बेडकाला खूप आनंद झाला. त्या दिवसानंतर दोघे खूप चांगले मित्र बनले. दोघींनी जलाशयाच्या काठावर अनेक तास गप्पा मारल्या. आता बेडूक आनंदात होता.
एके दिवशी बेडूक उपाय घेऊन आला आणि उंदराला म्हणाला, "आपण दोरीची दोन्ही टोके पायांना का बांधू नयेत? जेव्हाही मला तुझी आठवण येईल तेव्हा मी दोरी ओढून घेईन आणि तुला कळेल."
उंदीर सहमत झाला. त्यांना एक दोरी सापडली आणि त्याचे टोक त्यांच्या पायाला बांधले.
आकाशात उडणारे गरुड हे सर्व पाहत होते. उंदराला आपला भक्ष्य बनवण्यासाठी त्याने त्याच्यावर झेपावले. हे पाहून बेडूक घाबरला आणि जीव वाचवण्यासाठी त्याने जलाशयात उडी घेतली. पण घाईत तो विसरला की दोरीचे दुसरे टोक अजूनही त्याच्या मित्र उंदराच्या पायाला बांधलेले आहे. उंदीरही पाण्यात ओढला गेला आणि त्याचा बुडून मृत्यू झाला.
काही दिवसांनी उंदराचे शव जलाशयाच्या पृष्ठभागावर तरंगू लागले. बाज अजूनही आकाशात उडत होता. त्याने पुन्हा झोंबले आणि पाण्यात तरंगणाऱ्या उंदराचे शव पंजात धरून नेले. बेडूकही सोबत गेला कारण दोरीचे एक टोक त्याच्या पायाला बांधलेले होते.
