एकदा, एका कुत्र्याचे पिल्लू त्याच्या मालकाच्या घराबाहेर उन्हात झोपले होते. मालकाचे घर जंगलाच्या काठावर होते. त्यामुळे लांडगा, कोल्हा, हायना(तरस) सारखे चतुर प्राणी तिथे येत असत.
हे त्या लहान पिल्लाला हे माहित नव्हते. काही दिवसांपूर्वीच त्याच्या मालकाने त्याला तिथे आणले होते. तो अजून फक्त दोन महिन्यांचा होता.
तेवढ्यात एक कोल्हा तिथे आला, त्याने झोपलेल्या पिल्लाला आरामात पकडले. अचानक झालेल्या या हल्ल्याने पिल्लू घाबरले. पण तो पिल्लू अतिशय हुशार जातीचा होता. त्याचे वडील लष्करात तर आई पोलिसात हेरगिरी करत असे.
डोक्यावर आलेले संकट पाहूनही तो घाबरला नाही आणि धीराने म्हणाला - 'कोल्हा भाऊ! आता तू मला पकडले आहेस तर खा.पण तुमचा माझ्यावर विश्वास असेल तर तर माझे ऐका. यात तुमचा फायदा आहे.'
फायद्याचे ऐकून कोल्ह्याने विचारले- नफा ह्यात माझा 'नफा काय आहे?'
'हे बघ भाऊ! मी इथे नवीन आलो आहे, त्यामुळे सध्या मी अशक्त आणि दुर्बळ झाला आहे. काही दिवस खाऊन पिऊन मला जाड-जुड होऊ दे. मग ये आणि मला खा. मी तर अजून लहान आहे. मला खाऊन तशीही तुझी भूक भागणार नाही.
कोल्ह्याने त्या पिल्लाचे बोलणे ऐकून त्याला सोडले. पिल्ले यांनी आपल्या नशिबाला धन्यवाद दिले आणि पुन्हा कधीही असुरक्षित ठिकाणी झोपण्याची चूक न करण्याची शपथ घेतली. काही महिन्यांनी कोल्हा पुन्हा त्या घराजवळ आला आणि त्या पिल्लाला शोधू लागला. पण ते पिल्लू आता कुठे होतं, आता ते मोठं झाले होते आणि आधीपेक्षाही हुशार झाले होते. त्यावेळी तो पिल्लू घराच्या गच्चीवर झोपला होता.
कोल्हा त्याला म्हणाला, 'तुझ्या सांगण्याप्रमाणे खाली ये आणि माझे भक्ष्य बन.' 'अरे मुर्खा! कोणी कधी मृत्यूचे वचन दिले आहे का? जा आणि आयुष्यभर आपल्या मूर्खपणाबद्दल पश्चात्ताप करा. आता मी तुझ्या हाती येणार नाही.' कुत्र्याने उत्तर दिले.
पिल्लूचे बोलणे ऐकून कोल्हा मान खाली घालत तिथून निघून गेला.
बोध : समजूतदारपणाने आणि परिस्थितीला समजून घेतल्याने मृत्यूलाही टाळता येऊ शकत.
