रामदास हा गुराख्याचा मुलगा होता. रोज सकाळी तो आपल्या गायींना चरायला जंगलात घेऊन जायचा. प्रत्येक गायीच्या गळ्यात घंटा बांधलेली होती. जी गाय सर्वात सुंदर होती तिच्या गळ्यात आणखी मौल्यवान घंटा बांधलेली होती.
एके दिवशी एक अनोळखी माणूस जंगलातून जात होता. ती गाय पाहून तो रामदासांकडे आला, “ही घंटा फार छानच आहे! त्याची किंमत काय आहे?"
"वीस रुपये." रामदासांनी उत्तर दिले.
"फक्त वीस रुपये! मी तुला या घंट्यासाठी चाळीस रुपये देऊ शकतो.''
हे ऐकून रामदास प्रसन्न झाले. त्याने लगेच घंटा काढली आणि अनोळखी व्यक्तीच्या हातात दिली आणि पैसे खिशात ठेवले. आता गाईच्या गळ्यात घंटा नव्हती.
त्याला घंट्याच्या आवाजाची तेव्हा जाणीव झाली. जेव्हा गाय कुठे चरत आहे, याचा अंदाज लावणे कठीण झाले. गाय चरत-चरत लांब निघून गेल्यावर अनोळखी व्यक्तीला संधी मिळाली. तो गाय बरोबर घेऊन निघून गेला.
तेव्हा रामदासांनी त्याला पाहिले. तो रडत रडत घरी पोहोचला आणि सर्व प्रकार वडिलांना सांगितला. तो म्हणाला, "मला कल्पनाही नव्हती की अनोळखी व्यक्तीने मला घंट्यासाठी इतके पैसे देऊन फसवेल."
वडील म्हणाले, “फसवणुकीचा आनंद खूप घातक असतो. प्रथम तो आपल्याला सुख देतो, नंतर दु:ख देतो. म्हणून आपण त्यात आधीच आनंद घेऊ नये."
