आजीचे घड्याळ

आजीच्या जवळी घड्याळ कसले आहे चमत्कारिक,

देई ठेवुनि तें कुठे अजुनि हे नाही कुना ठाऊक;

त्याची टिक टिक चालते न कधिही, आहे मुके वाटते

किल्ली देई न त्यास ती कधि, तरी ते सारखे चालते

“अभ्यासास उठीव आज मजला आजी पहाटे तरी,”

जेव्हा मी तिज सांगुनी निजतसे रात्री बिछान्यावर

साडेपाचही वाजतात न कुठे तो हाक ये नेमकी

“बाळा झांजर जाहले, अरवला तो कोंबडा, उठ की!”

ताईची करण्यास जम्मत, तसे बाबूसवे भांडता

जाई संपुनिया सकाळ न मुळी पत्त कधी न लागता!

“आली ओटीवरी उन्हे बघ!” म्हणे आजी, “दहा वाजले !

जा जा लौकर !” कानि तो घणघणा घंटाध्वनी आदळे.

खेळाच्या अगदी भरांत गढुनी जाता अम्ही अंगणी

हो केव्हा तिनिसांज ते न समजे! आजी परी आंतुनि

बोले, “खेळ पुरे घरांत परता! झाली दिवेलागण,

ओळीने बसुनी म्हणा परवचा ओटीवरी येउन!”

आजीला बिलगून ऐकत बस जेव्हा भुतांच्या कथा

जाई झोप उडून, रात किती हो ध्यानी न ये ऐकता!

“अर्धी रात्र कि रे” म्हणे उलटली, “गोष्टी पुरे! जा पडा!’

लागे तो धिडधांग पर्वतिवरी वाजावया चौघडा

सांगे वेळ, तशाच वार-तिथीही आजी घड्याळातुनी

थंडी पाऊस ऊनही कळतसे सारे तिला त्यातूनि

मौजेचे असले घड्याळ दडुनी कोठे तिने ठेविले?

गाठोडे फडताळ शोधूनि तिचे आलो ! तरी ना मिळे!

कवी – केशवकुमार