वाटे सारे स्तब्ध जाहले, गती जीवनाची थबकली,
किंचीत संकोचून कळी ही उमलायची थांबली,
वाट रविराजाची कोणी बरं अडविली,
रथाचे घोडे घोडदौड करीत किंचित रेंगाळली,
येतो असाही एक दिवस , वाटे सर्वच शांत,
मी ही शाल पांघरून बघतो सारे,
पण मन अशांत!
किरणे ही अडकून बसली,सुटेना गुंता,
सोडून द्यावे विधत्यावर कधी कधी,न करावी चिंता!
