एका गावात एक दीनू नावाचा वाणी होता. त्याचे एक किराणा मालाचे दुकान होते. त्याच्या दुकानात खूप उंदीर राहायचे. अक्षरशः त्या उंदराने फार धमाकूळ घातले होते. ते किराणा मालाची नासधूस करायचे. दीनू त्या उंदरांना वैतागला होता. त्याने विचार केला की हे उंदीर असेच धुडगूस करीत राहिले तर माझ्यावर दुकान बंद करण्याची पाळी येईल. काही तरी या उंदरांचा बंदोबस्त करायला हवा. असा तो विचार करू लागला. त्याला एक युक्ती सुचते. तो एक मांजर घेऊन येतो.
ती मांजर उंदीर दिसतातच पकडून खायची. अशा प्रकारे वाणी आरामशीर राहू लागला. इथे उंदराच्या गटात तणावाचे वातावरण तयार झाले. कारण मांजरीमुळे उंदरांची संख्या कमी होत होती. त्या उंदरांच्या गटातील प्रामुख्याने एक सभा बोलविली आणि या मांजरीचे काही तरी करावे असे सुचवू लागले. पण अखेर करावे तरी काय हीच चर्चा सुरू होती.
