पूलपांडी (72) हा तामिळनाडूच्या थुथुकुडी जिल्ह्यातील रहिवासी आहे. पूलपांडीच्या म्हणण्यानुसार, 1980 मध्ये ते कुटुंबासह मुंबईत आले. येथे ते किरकोळ काम करून दिवस काढत असे. ज्यामध्ये दोन वेळची भाकरी मिळणे कठीण होऊन कुटुंब अडचणीत आले होते. अशा परिस्थितीत 24 वर्षांपूर्वी त्यांची पत्नी सरस्वती त्यांना सोडून कायमची निघून गेली.
त्यानंतर पूलपांडीने आपल्या दोन्ही मुलांचे संगोपन केले, त्यांचे लग्न केले आणि नंतर ते तामिळनाडूला परतले. पूलपांडी पूर्णवेळ भिकारी बनला होता. हेच त्याचे कमाईचे एकमेव साधन होते. पूलपांडीने स्वतःच्या गरजा कमी केल्या. जेणे करून ते पैसे, ते शिक्षण, कोविड 19 रिलीफ फंड, श्रीलंकन तमिळ आणि सीएम रिलीफ फंडासाठी देऊ शकतील.
कोविड 19 च्या काळात, मुदुराईच्या जिल्हा प्रशासनाच्या मदतीने, पूलपांडी यांनी मुख्यमंत्री मदत निधीला 90 हजार रुपये दान केले. प्रत्येकी दहा हजार रुपयांच्या नऊ हप्त्यांमध्ये त्यांनी हे दान केले. पूलपांडी यांना जिल्हा प्रशासनाने त्यांना स्वातंत्र्य दिनानिमित्त पुरस्कारही दिला. पूलपांडीच्या म्हणण्यानुसार, त्यांच्या मुलांनी त्यांची काळजी घेण्यास नकार दिला. त्यानंतर त्यांना पुन्हा भीक मागण्याचे काम सुरू करावे लागले.
देणगीची प्रक्रिया सुरू ठेवत, पूलपांडी 21 फेब्रुवारी रोजी नमक्कल जिल्ह्याच्या जिल्हाधिकारी कार्यालयात पोहोचले. जिथे त्यांनी पुन्हा सीएम रिलीफ फंडात 10,000 रुपये दान केले. 10 हजार रुपयांची देणगी दिल्यानंतर मिळालेली पावतीही त्यांनी जिल्हाधिकाऱ्यांसमोर सादर केली.
